Czy stypendia ministra to sukces tylko studentów UŚ, bo przyznawane są za osiągnięcia niezwiązane z programem studiów? Nikt nie zaprzecza, że otrzymują je osoby bardzo zdolne, aktywne, wybijające się. To wspaniale, że mamy takich studentów. Jednak wynagradzane są aktywności naukowe, sportowe i artystyczne, które urzeczywistniają się przede wszystkim na Uniwersytecie. To Uczelnia umożliwia działalność w kołach naukowych, tu organizuje się konkursy dla studentów, przygotowuje konferencje. Bez tego zaplecza zarówno administracyjnego, jak i dydaktycznego osiągnięcia te nie byłyby możliwe.

Jako prorektorowi ds. studenckich, promocji i współpracy z zagranicą bardzo zależy mi, by nasz Uniwersytet oferował nie tylko najlepsze możliwości zdobywania wiedzy podczas programowych zajęć, ale uczył również samodzielnego myślenia, kreatywności, przedsiębiorczego działania. Te umiejętności są przecież niezbędne po ukończeniu nauki, w życiu zawodowym. Ważne jest, by nasz Uniwersytet opuszczały osoby przygotowane do rozwiązywania problemów, które napotkają na rynku pracy. Uczelnia w wielu przypadkach jest pierwszym miejscem, gdzie takie umiejętności i doświadczenie można zdobyć.

W tym kontekście nie odbierając studentom ich sukcesu, trudno mi zgodzić się z opinią, że Uniwersytet się do niego nie przyczynił.

Nigdy nie wątpiłam, że potencjał intelektualny naszych studentów jest porównywalny ze studentami innych uczelni. Jednak nie można stwierdzić, że to głównie ilość stypendystów stanowi jego wyznacznik. Jest to tylko jeden z elementów, który należałoby wziąć pod uwagę przy takiej ocenie. Znam wszak studentów o dużym potencjale intelektualnym, którzy nie są kreatywni, a wręcz przeciwnie, choć osiągają świetne wyniki w nauce, nie mają ochoty angażować się np. w działalność koła naukowego. Może to być zwykłe lenistwo, ale również nieśmiałość, typ osobowości, której nie odpowiada tego rodzaju dodatkowa praca, zdarzają się też przypadki losowe, gdy np. konieczność opieki nad rodziną nie pozwala na zaangażowanie się w sprawy inne niż nauka. Dla tych osób uznanie, że stypendia ministra są jedynym wyznacznikiem intelektu jest po prostu krzywdzące.

Podobnie, jak w przypadku twierdzenia, że „potencjał studentów jest większy niż potencjał kadry naukowej i prestiż naszej uczelni (ocena tych właśnie sfer ciągnie nas w dół w rankingu „Perspektyw”)”. Nie jestem zwolenniczką rankingów, a tym bardziej wyciągania na ich podstawie pochopnych wniosków. Nasz Uniwersytet, podobnie zresztą jak większość uczelni w kraju, jest nierówny. Mamy wydziały o ogromnych osiągnięciach naukowych i dydaktycznych, które liczą się nie tylko w kraju ale na całym świecie. Przyjęcie doktoratu honoris causa naszej Uczelni przez laureata nagrody Nobla prof. George’a Bednorza w 2007 roku świadczy o tym, jak wysoko ceni on ten Uniwersytet. Gdyby tak nie było, po prostu odmówiłby przyjęcia godności doktora honorowego. Czterdziestu doktorów honoris causa świadczy o prestiżu tej Uczelni. Wielu naszych profesorów szczyci się ogromnymi osiągnięciami naukowymi w kraju i za granicą, uczestniczy w badaniach międzynarodowych, zajmuje poważne stanowiska w organizacjach naukowych.

Są wydziały, które funkcjonują bardzo dobrze, ale i takie, które funkcjonują gorzej. Podobnie jest na wielu innych uczelniach. Nie wiem, jakie kryteria przyjęły osoby przygotowujące ranking w „Perspektywach”, wątpię jednak, by były one w pełni adekwatne do rzeczywistości, która jest przecież bardziej złożona, niż się wydaje. Wierzę, że dostrzeże to również autor artykułu i będzie ostrożniejszy w ocenie swoich kolegów i wykładowców.